Het artikel van Sarah Sluimer (en haar aanmoediging en die van Aafke Romeijn) deed me besluiten om hierover een blogpost te schrijven.
Niet niets
Kinderen krijgen is niet niets. Kinderen opvoeden ook niet. En beide hebben met elkaar te maken. Beide worden gedaan door een vader en een moeder.
Je kunt op verschillende wijzes zwanger raken. Sommige mensen kiezen ervoor om bewust zelfstandig moeder te worden. Anderen kiezen ervoor om met twee moeders een kind op te voeden.
Voor het grootste gedeelte van de mensen kiezen een man en een vrouw ervoor om kinderen te krijgen en op te voeden. Maar daar is het soms al een brug te ver.
Vaders die opvoeden? Nee, vaders zijn stoer. Ze moeten niets hebben van de kinderen. En dan denk ik: "Wat voor vader ben je?"
Je kiest er samen voor om kinderen te nemen. Ik kan me niet voorstellen dat je dan denkt: "Hup, moeder, doe je ding. Ik zorg wel voor het geld."
Binding
Zelf ben ik nu vader van een zoon van bijna drie maanden. Als trotse vader had ik al snel een band met de kleine. Ik kon goed regelen dat ik drie weken vrij kon hebben na de komst van de kleine.
Die drie weken waren bikkelen. Nachtdiensten, zorgen, onzekerheden, twijfels, moedeloosheid. Alles voor de kleine om die tevreden te stellen.
Er zijn mannen die na twee dagen vaderschapsverlof zeggen: "Mazzel, succes, tot later!"
Nu is het nog wettelijk geregeld dat een vader maar twee dagen vaderschapsverlof heeft. In 2017 gaat het naar 5 dagen. Veel te kort. Hoe kun je als vader dan binding krijgen met je kind? Hoe kun je je partner de steun bieden die ze nodig heeft?
Natuurlijk niet. Wees eerlijk als vader en moeder dat het gewoon kut is om de eerste weken en maanden te bikkelen. Maar ga als man niet langs de zijlijn staan.
Ik moest moeder en kind na drie en halve week weer verlaten. Verschrikkelijk was het.
Liefde
De kleine is nu bijna drie maanden oud. In mijn geval zie ik hem alleen maar in het weekend. Bewuste keuze en was ook van tevoren goed besproken.
Inmiddels weet hij dat hij van mij eten krijgt. Dat hij van mij aandacht krijgt. Dat hij van mij een schone luier krijgt. In de nachten dat ik bij hem ben.
Niet alleen in de nacht maar ook overdag. Dan niet altijd. De moeder is er ook. De verzorging is dan gezamenlijk.
Wat belangrijk is, is dat de moeder in het weekend kan bijtanken. Zij heeft de nachtdiensten doordeweeks. Ik in de weekenden. Ik tank bij in de doordeweekse nachten.
Mensen vragen ook wel eens of ik het niet moeilijk heb dat ik hem niet doordeweeks zie. Ik vind van niet. Ik ken mijn taken en plichten. Samen een kind, samen de verplichting, samen de verzorging. En vooral ook samen de lach van de kleine.
Niets beters dan een tevreden kind te zien. Een volle buik, een schone luier, een zucht van tevredenheid. Een lach die zegt: "Dank je wel!"
Jongens in het blauw
De maatschappij is nog teveel gericht op de tweedeling van man/vrouw. Dat begint al op de babyafdeling van de kledingwinkels.
Jongens horen blauw te dragen en Stoer op de shirtjes hebben staan. Daar moeten auto's en graafmachines op. Meisjes moeten juist weer heel tuttig gekleed worden. Bloemetjes, roze, etc.
Ik kijk graag naar wat ik de kleine weer kan bieden qua kleding. Ik ben meestal ook de enige man die tussen de babykleding kijkt. Er zijn alleen maar moeders te vinden.
Uiteraard overleg ik wel of bepaalde shirts of broeken wel kunnen met de moeder. Immers: samen opvoeden.
Maar met het uitzoeken van kleding word je zo snel beperkt. Het is óf roze óf blauw. Niet iets wat er tussen in past. Wat voor én jongens kan én voor meisjes.
Toen het geslacht van de baby nog niet bekend was, gingen we al kijken naar kleding. Maar ja, zonder te weten wat het wordt is die zoektocht snel afgelopen. Je kunt gewoon niet kiezen.
De kinderwagen is overigens paars! Fuck de mensen die denken dat een jongen niet in een paarse kinderwagen kan. Aan de andere kant is het ook fijn om mensen op het verkeerde been te zetten.
"Oh, wat leuk. Een meisje!" "Uh, nee hoor. Een jongen." En dan de blik van hen. Priceless.
Eerlijk
Toevallig postte zangeres Melanie Fiona onderstaande openhartige video. Ze vertelt hier haar verhaal over haar bevalling.
Hoe de vader van haar kind haar ondersteunde bij de keuze van bevallen. Hoe zij er tegenop zag om een bepaalde keuze te maken, die voor haar genomen werd. Omdat ze niet eerlijk was.
Haar boodschap vooral is: Wees eerlijk. Tegenover jezelf, tegenover je partner, tegenover je familie, tegenover je vrienden, tegenover de maatschappij.
Ze krijgt veel bijval van moeders die hetzelfde meemaakten, maar ook de vaders dienen deze video te kijken. Kijk wat een moeder meemaakt in de eerste weken/maanden.
En haar boodschap is ook mijn boodschap: Wees eerlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten