Gisteravond kwam ik de documentaire The Staircase 2 tegen op de televisie. Deze documentaire is een vervolg op de miniserie The Staircase, waarbij Michael Peterson gevolgd wordt in zijn rechtzaak.
Lang verhaal kort, zijn vrouw wordt dood gevonden onderaan de trap. Peterson wordt aangeklaagd voor moord en zit acht jaar in de cel. Na die acht jaar komt hij toch op borgtocht vrij, omdat de belangrijkste getuige in zijn eerste zaak gelogen heeft.
Deze zogenaamde deskundige weet totaal niet waar hij het over heeft. Experimenten worden zo gemaakt dat de uitkomst gunstig is voor het OM. Hij maakt de onderzoeksrapporten op zo'n manier dat Peterson veroordeeld wordt door de jury. Belangrijker is dat deze deskundige belangrijke uitslagen niet vermeldt. De advocaat van Peterson weet de rechter in 2011 te overtuigen dat er een nieuwe rechtzaak nodig is.
Dit is best een intrigerend stuk. Want hoe vaak worden er wel geen stukken weggemoffeld, resultaten worden mooier gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn, etc.
Het blijft dan ook altijd oppassen voor mooie verhalen, voor oorzaken en gevolgen waardoor de waarheid mooier lijkt voorgespiegeld dan het in werkelijkheid is.
Uiteraard komen er nieuwe leden in bibliotheken, maar is er ook vaak een grote uitstroom. De plussen en minnen worden bij elkaar opgeteld.
Zijn er bijvoorbeeld 120 nieuwe leden en 100 leden schrijven zich uit, dan zijn er altijd 20 nieuwe leden. Echter zijn er ook 100 leden verdwenen. Waarom zijn die leden dan weg. Waarvoor kiezen zij voor een andere vrijetijdsbesteding?
In de bibliotheekwereld worden natuurlijk ook mooie cijfers voorgespiegeld, maar zijn er daarachter nog belangrijkere cijfers.
Maar zoals ik al eerder blogde, is het belangrijker om een geluksbibliotheek te maken dan een cijferbibliotheek.
Terug naar Peterson, want hij weet waarschijnlijk pas in 2014 of er een nieuwe rechtzaak komt. En zo moeten de bibliotheken ook wachten met wat er komen gaat de komende jaren.
Life is a waiting game - Corinne Bailey Rae
Geen opmerkingen:
Een reactie posten